'Weggerukt uit het leven...' Zo begon Tim Overdiek de overlijdensadvertentie voor zijn vrouw Jennifer Nolan, moeder van hun twee jonge kinderen. Een motoragent reed haar op 22 oktober 2009 omver toen ze een zebrapad overstak. Daags erop bezweek ze aan haar verwondingen.
Een week later startte de weduwnaar zijn dagboek. Over pijn, over verdriet, maar vooral over liefde. Tranen van liefde is het ontroerende, soms schokkende, soms radeloze verslag van een jaar van rouw. Overdiek beschrijft de doffe pijn van de eerste momenten, het continue vallen en opstaan, en de wanhoop die hem en zijn zoons vaak onverwacht overvalt. Maar het boek kent ook vrolijke momenten, als Overdiek en zijn zoons hun ontreddering weten weg te lachen of hilarische herinneringen ophalen aan hun onvergetelijke vrouw en moeder.
Tranen van liefde is een schitterend, overtuigend boek over verslagenheid en herstel, over eenzaamheid en geborgenheid, over woede, haat, maar ook vergiffenis, en over de hechte band die het gezin helpt om het grote verlies te verwerken.
Recensie(s)
Dagboekaantekeningen die NOS-journalist Tim Overdiek (1965) maakte in het jaar na de dood van zijn vrouw Jennifer Nolan. Op 22 oktober 2009 wordt Jennifer als ze bij groen licht een zebrapad oversteekt, geschept door een motoragent, die zonder zwaailicht door rood rijdt. De volgende dag overlijdt Jennifer in het ziekenhuis, Tim blijft achter met hun twee jonge zoons, Sander (12) en Eamonn (9). Verdriet, pijn, wanhoop, kwaadheid en rouw overheersen, maar er zijn ook vrolijke momenten. Als Tim inzage krijgt in het medisch dossier van Jennifer leest hij tot zijn ontzetting 'eerder medisch ingrijpen had het intreden van de dood mogelijk kunnen voorkomen'. Bij het strafproces tegen de motoragent zegt Sander de agent niet te haten, maar wel te haten wat hij heeft gedaan. Indringend, ontroerend en openhartig verslag van een weduwnaar, dat eindigt met: 'We leven. En hoe lang of hoe kort ons dat ook is vergund, hier gaat het om. Leven.'
