Oscar is tien en heeft niet lang meer te leven. De beenmergtransplantatie is mislukt.Zijn omgeving voelt zich machteloos, behalve oma Rozerood, qua leeftijd de oudste vrijwilligster in het ziekenhuis.
Zij behandelt hem niet als terminaal, maar als Oscar. In haar verhalen verzint ze een verleden als worstelaarster. Ze kreeg iedereen tegen de grond! Oscar luistert, ademloos, naar haar en zij naar hem. Zij stelt voor brieven aan God te schrijven, want, zegt ze :'Als je er niet over praat, word je een vuilnisbak vol oude gedachten die gaat stinken', en tegen het ziekenhuispersoneel:'Ik heb geen donder met jullie regels te maken. Waarvoor zijn jullie hier eigenlijk, om op de patiënten of op de regels te letten? En zo mag oma Rozerood 12 dagen lang elke dag komen en zegt tegen Oscar dat elke dag voor hem tien jaar betekent. Oscar schrijft zijn ontroerende brieven aan God waarin hij zich o.a. beklaagt over zijn ouders die zijn ziekte niet aankunnen en hij hún verdriet niet.
